Kledinginzamelaar

Geschreven door Gaby Gijsberts

Bij een nieuw jaar hoort een opgeruimde kleerkast, heb ik mij voorgenomen. En achter het opruimen van de kleerkasten van het gezin schuilt een systeempje. Mijn eigen spullen krijgen per seizoen wel of niet een verlenging van hun verblijfsvergunning. Gewoon rigoureus. Te klein, te ouwbollig of staat het me niet meer aan: in de zak ermee. De zak is in dit geval een hemelsblauw geval, dat voor ongeveer 5/6 wordt gevuld, dichtgeknoopt en vervolgens in de kledingcontainer bij de voetbalclub wordt gemikt. Eén, twee, weg ermee.

De garderobe van mijn wederhelft is andere koek. Mannen hebben namelijk een speciale band met hun kleding. En als het niet meer naar het werk gedragen kan worden, is het altijd nog geschikt voor het geval er “iets gemakkelijks” moet worden aangetrokken. En als het daarvoor niet meer geschikt is, dan kan het nog altijd worden gebruikt voor “in de tuin” of voor “als er geklust moet worden”. Het komt er dus op neer dat de op te ruimen kledingstukken eerst gelokaliseerd moeten worden op diverse locaties in huis (kleerkast, klushok, buitenberging etc.) en ook nog op een moment dat de man niet thuis is. Want echt waar: zakken worden leeggehaald en intern gerecycled (terug naar de kleerkast, het klushok, de buitenberging etc.) terwijl ik erbij sta. En mocht na het opruimen de man nog vragen stellen (“Heb jij dat blauwgeruite hemd dat nog zo goed uitziet, gezien, ik wil namelijk gaan verven?”)? Dan is het zaak om met een uitgestreken gezicht vast te houden aan volslagen onwetendheid. Want de mededeling dat dit hemd, vergezeld van een heleboel andere oude vodden naar het Leger des Heils is verhuisd, brengt eenzelfde reactie teweeg alsof de man slachtoffer is geworden van een roofoverval.

Zoon groeit zodanig hard, dat ik met de zak naast zijn kast kan blijven staan. Ik dacht nog even dat zijn spullen stelselmatig krompen in de was, maar ikzelf bleek ook te krimpen ten opzichte van hem.

Middelste laat voor zich opruimen volgens strakke richtlijnen. “Mam, alles met Mickey Mouses, Donald Ducks en OMG… Hello Kitty (bij het uitspreken hiervan rolt ze op diva-achtige wijze met haar ogen) kun je weggooien. Daar wil ik echt nooit meer in gezien worden. En als je iets vast hebt en je weet dat ik het lang niet meer heb aangehad, gooi ook maar weg. Want dan heb jij het gekocht en vind ik het toch helaas niet meer mooi. Je kunt het ook aan Kleintje geven, maar met Hello Kitty moet je oppassen. Dat vindt zelfs zij niks meer. En als je dan alles hebt weggegooid of doorgeschoven, moet je even zeggen wanneer we kunnen gaan shoppen, want dan heb ik niks meer om aan te trekken.

Kleintje is weer een heel ander verhaal. De aanwezigheid van vrienden met een dochtertje in de maat onder die van onze jongste dochter bracht het uitmesten van de kleerkast in een stroomversnelling. Ook zij hecht aan haar outfits en ik voorzie een drama in meerdere bedrijven. In een poging om dit te omzeilen breng ik het verhaal smakelijk, zo van dat het toch voor dat schattige dochtertje van onze vrienden heel leuk is dat ze zo’n mooie jurkjes, broeken, truitjes etc. kan meenemen en dat al deze dingen dus nog een soort van tweede leven krijgen. Manhaftig doet ze afstand van haar spullen. De dingen die niet meegaan met het kindje van onze vrienden verdwijnen in een zak voor de kledingcontainer. Wanneer ik deze zakken in de container dump geeft ze geen krimp en ik complimenteer haar hiervoor, enigszins verbaasd.

“Och”, is het antwoord, “het is niet zo erg hoor! Ik heb van oma gehoord dat zij sinds een paar jaar aan het krimpen is. Dus al mijn mooie dingen haal ik gewoon over een tijdje weer terug bij de kledinginzamelaar want dan past alles weer!”