The Road - recensie

Geschreven door

The Road, een post-apocalyptische film geregisseerd door John Hillcoat (The Proposition) en uitgekomen in 2011, is in 2017 nog steeds de moeite waard om te kijken. Het verhaal is een verfilming van de bestseller The Road, geschreven door Cormac McCarthy die onder andere bekend staat om zijn roman No Country for Old Men. De film volgt het boek ontzettend trouw, toch weet het verhaal, in welke vorm dan ook, iedere keer weer bij de keel te grijpen.

Een vader (Viggo Mortensen, The Lord of the Rings) en zoon (Kodi Smit-McPhee, Let Me In) dolen rond in een gevaarlijke en grauwe post-apocalyptische wereld waar de beschaving is ingestort. Vader beschermt zijn zoon terwijl ze traag door verwoeste landschappen reizen in een verlaten Amerika. Hun reis gaat richting de zee, in de hoop dat daar alles beter is. Het enige dat telt is overleven, en het vinden van menselijke goedheid wanneer het ergste in de mens naar boven dreigt te komen.

The Road is een intense film met een sterke somberheid en kilheid. De film laat je bijna depressief voelen. De beschaving zoals die er ooit is geweest valt weg en de mens valt terug in een zekere primitiviteit en overlevingsdrang. Er wordt niet uitgelegd wat het einde der tijden veroorzaakt heeft, en dat vind ik sterk. Het is helemaal niet nodig om te weten wat er precies gebeurd, dat is namelijk niet waar het verhaal over gaat. The Road is geen doorsnee rampenfilm, maar een film waar je als kijker hoop en liefde zult vinden tussen al het verval, de rondzwervende bendes en mensonterende omstandigheden. De liefde tussen een vader en zijn zoon. En ook al voelt de band tussen vader en zoon enerzijds kil en afstandelijk, er wordt enkel gesproken over ‘the man’ en ‘the boy’, tegelijkertijd is hun band hartverwarmend. De vader die zijn zoon tegen al het kwaad zal beschermen voelt alleen maar ultieme liefde voor hem. De jongen ziet geen kwaad en kan zelfs gezien worden als het symbool voor hoop en de goedheid die schuilt in een mensenhart.

Een bijzondere film is The Road zeker, maar het is vooral een film die mij weet te raken. Niet alleen qua thematiek maar ook het sterke acteerwerk, en het kleurgebruik van de film zorgen daarvoor. Het grauwe uitzicht, het ontbreken van kleur, is een prachtige manier om een wereld die langzaam sterft te verbeelden. De plaatjes van de verwoeste landschappen zijn adembenemend ondanks hun deprimerende karakter.

The Road inspireert. The Road fascineert. The Road beklemt, grijpt mij bij de keel. Visueel is de film prachtig. De thematiek spreekt mij aan. Naar mijn persoonlijke mening klopt alles, is het een film zoals ik hem graag zie. The Road is allesbehalve de zoveelste rampenfilm, en voor degene die toe is aan wat anders absoluut een must-see.

Recensie geschreven door Aldina Bronckers voor Love2blog

http://aldinabronckers.nl/